Starożytność zwycięża w twórczości Jeana Goujon (ok. 1510 – 1568). Ten utalentowany artysta jest o wiels mniej włoski niż rzymski lub grecki. Wraz z niewieloma artystami XVIII w., jak Clodion lub w innych dziedzinach Gabriel, jest on jednym z tych artystów francuskich, których twórczość nasuwa na myśl sztukę grecką, w szczególności Attykę. Nie ma tu śladów średniowiecznego realizmu. Jego styl, wybitnie intelektualny, nie cofa się przed systematyczną deformacją ciała ludzkiego. Ulubioną jego techniką jest bardzo delikatny relief, w którym formy ciała przeświecają przez zmoczoną materię, podobnie jak w świątyni Nike Apteros. Twórczość jego charakteryzuje swoboda i spontaniczność stawiająca Jeana Goujon wysoko ponad manierystami włoskimi, do których często bywa zaliczany. Rozwój jego sztuki wskazuje na powolne uwalnianie się od drobiazgowego naśladownictwa wzorów włoskich. Miejsce urodzenia tego artysty nie jest znane. Pierwsza wzmianka z r. 1540, dotycząca prac w Rouen, pozwala przypuszczać, że mógł się urodzić w Normandii między r. 1510 – 1515. Jego podróż do Italii pozostaje w sferze domysłów: pobyt w Fontainebleau, dojrzewanie jego sztuki przy boku Serlia są za to niemal pewne. Bierze udział w pierwszym francuskim tłumaczeniu Wi- truwiusza i sam podpisuje się Jean Goujon studieux d’architecture. Jest stałym współpracownikiem Pierre Lescota i ich imiona występują razem na lektorium w kościele S. Germain-l’Auxerrois, w Luwrze (płaskorzeźby na fasadzie, kariatydy we wnętrzu) i być może w Hôtel Carnavalet. Prawdopodobnie pracował również w Ecouen i przy ratuszu paryskim. Najbardziej znanym jego dziełem .jest Fontaine des Innocents (1549), w której w sposób najbardziej wykwdntny ujmuje tradycyjny temat źródła, stwarzając gest, który powtórzy Ingres. Być może wyrzeźbił on Dianą z Anet. Stawszy się zwolennikiem reformacji, podobnie jak większość rzeźbiarzy francuskich wieku XVI, znika nagle ok. r. 1562.
