Zachowały się dzieła świeckie i religijne. W grupie zabytków aleksandryjskich, dzięki kopiom pochodzącym z VII w., rekonstruowano w ten sposób Chronograf Filocolusa (354), zbliżony w stylu do malarstwa pompej ańskiego. Na te same echa natrafimy w Iliadzie z Ambro- zjany, w Wergiliuszu watykańskim (obydwa z V w.), w Dioskurydesie wiedeńskim (524, kopia wcześniejszego oryginału), w Zwoju Jozuego (w. VII, Watykan). Występujące tu elementy pejzażu hellenistycznego, alegorie pogańskie, forma wykonania lekka i wdzięczna nasuwają myśl o wzorach antycznych.
W Topografii Kosmasa Indikopleustesa (rękopis z VII w., Watykan), interesującej przez swój złożony charakter, zauważamy już pewną ewolucję: układ scen jest często podobny do procesji na mozaikach, blask złoconych nimbów dopełnia bogactwa ubiorów. Charakterystyczna dla przemiany, która się dokonuje, jest również grupa Codices purpurei: Genesis wiedeńska (570), Ewangeliarz katedry w Rossano (ok. r. 580), fragmenty Ewangeliarza z Synope (ok. r. 600, Paryż, Bibliotheque Nationale). Stronice są barwione purpurą, rozmieszczenie scen jest śmiałe i przypomina monumentalny styl mozaik: ważną rolę odgrywa pejzaż.
W rękopisach syryjskich i armeńskich tendencje azjatycko-wschodnie zaćmiewają tradycje hellenistyczne. W Ewangeliarzu Rabuli (586, Laurenziana we Florencji), napotykamy obramienia stronic z motywami kolumienek i ukwieconych arkad, wśród których króluje ornament zwierzęcy i geometryczny. W Ewangeliarzu z Eczmiadzin (989, oryginał z VI w.) ten ornamentalny styl staje się bardziej schematyczny, nie tracąc na bogactwie: postać ludzka również ulega poważnym przemianom.
