W konstrukcji wpływ arabski przejawia się w kroksztynach wiórowych (nazwanych tak przez Viollet-le-Duka ze względu na charakter ozdób, przypominających wióry stolarskie), a zwłaszcza w kopułach ż żebrami, które spotykamy w Santiago w Peńalba i S. Milian de la Cogolla (data powstania tych ostatnich jest sporna). Spotykamy również sklepienie kolebkowe, sklepienie krzyżowe i pewne układy filarów, które wprowadzają nas od razu w krąg rozwiniętej sztuki romańskiej, jak np. filary o przekroju czteroliścia (kwadratowTy rdzeń z czterema wspartymi o niego półkolumnami w Sta Maria w Lebeńa).
Wobec tych budynków, czasami bardzo pięknych i dobrze zachowanych, grupa północno-wschodnia (Katalonia), reprezentowana przez kilka małych kościołów wiejskich (Marąuet, Pedret, Boada, Olerdola, S. Martin w Fonollar), wyglądała bardzo skromnie. Niedawne studia pozwoliły związać z serią budowli mozarabskich jeden z najsławniejszych budynków Katalonii francuskiej – kościół S. Michel w Cuixa (départ. Pyrénées- Orientales, 6 km na południe od Prades), zbudowany w r. 953, przebudowany w 974 i częściowo w XI w. Z kościoła z r. 974 pozostała nawa główna, nawy boczne i mocno występujący na zewnątrz transept. Drewniany strop spoczywał na prostokątnych filarach, połączonych łukami podko- wiastymi, nawa poprzeczna otwierała się ku nawom łukami o takim samym profilu. Dawne zakończenie kościoła nie istnieje, wiadomo jednak, że miał on siedem ołtarzy, a więc siedem absyd. Dzięki temu kościół ten stanowi najważniejszy zabytek sztuki mozarabskiej, tym bardziej że znajdujemy tam również jedyne zachowane ślady ściennej dekoracji mozarabskiej.
