Medinat-az-Zahra, miasto sąsiadujące z Kordobą (8 km na zachód), założył w r. 936 Abd-er-Rahman III. Główną część jego zajmował pałac kalifów. Przy budowie tego pałacu pracowano 16 lat i co roku kalifowie przeznaczali na ten cel trzecią część swoich dochodów. Edrisi, który widział Medinat-az-Zahra w r. 1010, opisuje go jako trzy miasta, zbudowane jedno powyżej drugiego, wszystkie trzy opasane murem. W górnej części znajdował się pałac, pośrodku sady i ogrody, w dolnej części Wielki Meczet i domy prywatne. Wykopaliska zapoznały nas z planem większej części pałacu i jego dekoracją. Dekoracja ta składała się: a) z malowideł (nieliczne ślady), b) z kapiteli korynckich lub kompozytowych, c) zwłaszcza z rzeźbionych płytek z motywami geometrycznymi lub roślinnymi (liście akantu i winnej latorośli), a nawet przedstawieniami ludzi i zwierząt. Znaleziono mianowicie fragment udrapowanej postaci, bardzo bliski sztuce rzymskiej. Tradycja podaje, że posąg ulubionej żony kalifa zdobił bramę miasta.
Poza terenem Andaluzji, w Toledo, znajduje się stary meczet Bib-al- Mardom wzniesiony w r. 980 na miejscu kościoła wizygockiego, z którego pozostały jedynie 4 kolumny: brak nawet fundamentów. Meczet ten po zdobyciu miasta przez chrześcijan (1085) został zamieniony na kościół Cristo de la Luz. Jest to kwadratowy budynek, podzielony na 9 przęseł: plan wyjątkowy w sztuce muzułmańskiej, w którym doszukiwano się często wpływów armeńskich. Szczególnie ciekawe jest sklepienie: dziewięć kopuł żebrowanych, analogicznych do kopuł Wielkiego Meczetu w Kordobie. Rysunek żeber jest bardzo urozmaicony: czasami krzyżują się, najczęściej tworzą gwiaździsty wielobok. Zwróćmy uwagę, że chodzi tu o sklepienie małej rozpiętości: przęsła są kwadratami o boku długości dwu metrów.
