Historia sztuki, opracowana przez profesora paryskiej Sorbony Piotra Lavedana, a udostępniona obecnie polskiemu czytelnikowi, może w pewnym stopniu i na pewien czas uzupełnić na polskim rynku księgarskim brak zwięzłego zarysu historii sztuki powszechnej, odpowiadającego rozmiarami kursowi wykładów uniwersyteckich. Właściwe wypełnienie tej luki nastąpić może w wyniku opracowania przez polskich uczonych nowego podręcznika, dostosowanego zakresem i doborem materiału do potrzeb polskiego czytelnika i do programu studiów wyższych uczelni. Zanim to jednak nastąpi, wydanie w języku polskim dzieła uczonego francuskiego wydaje się pożyteczne i celowe. Należy zaznaczyć, że książka ta nie jest przeznaczona dla szerokiego kręgu odbiorców: korzystać z niej mogą z pożytkiem przede wszystkim wykładający i studiujący historię sztuki.
Przedmowa niniejsza nie ma charakteru recenzji: celem jej jest zwrócenie uwagi czytelnika na niektóre cechy książki, zarówno na jej zalety, jak i braki, głównie z punktu widzenia jej praktycznej użyteczności.
Książka Lavedana jest zwięzła. W szczupłych objętościowo ramach trzystu kilkudziesięciu stron tekstu autor zawarł bardzo obfity materiał faktyczny oparty zarówno o znajomość z autopsji większości omawianych dzieł, jak i o gruntowną erudycję i oczytanie w olbrzymiej literaturze naukowej, z uwzględnieniem najnowszych opracowań i bieżących polemik naukowych.
Podstawową trudnością każdego syntetycznego opracowania całokształtu dziejów sztuki jest dobór i selekcja materiału. Oczywiście dobór ten przeprowadził Lavedan z punktu widzenia zainteresowań i potrzeb francuskiego czytelnika. Pewien wpływ miały tu zapewne także osobiste zamiłowania autora. Tak więc najwięcej miejsca poświęcono dziejom sztuki francuskiej, włoskiej i hiszpańskiej. Obszernie i wyczerpująco omówiona została architektura i rzeźba średniowieczna. Pokonanie w sposób szczęśliwy i trafny trudności wyboru dało w tych zakresach szeroki i jednolity obraz referowanych zjawisk: interesujące i cenne dla polskiego czytelnika są zwłaszcza wiadomości o sztuce hiszpańskiej, która w innych podobnego typu opracowaniach uwzględniona jest zazwyczaj w o wiele węższym zakresie.
