Oddziaływał natomiast borrominizm, przynajmniej do pewnego czasu, na architekturę Turynu, który w końcowej fazie baroku stał się miastem przodującym w różnych dziedzinach sztuki. Propagatorem tego kierunku w pewnym sensie był Guarino Guarini (1624-1683), architekt i teoretyk architektury głoszący apologię gotyku i twierdzący, że budowniczy nie może się krępować żadnymi regułami, a nawet względami funkcjonalności obiektu, lecz ponad wszystko stawiać winien względy natury estetycznej. Szereg lat spędził on w Rzymie, gdzie zachwycił się kościołem San Ivo, czemu dał wyraz w zbudowanej przez siebie kaplicy przy katedrze turyńskiej. Kopuła tej kaplicy jest trawestacją kopuły San Ivo, ale Gua- rini poszedł jeszcze dalej, gdyż wnętrze jej ozdobił szeregiem różnego rodzaju okien biegnących spiralnie. Projektując pałac Carignanów w Turynie (w 1680 r.), umieścił w nim sale o różnych kształtach (prostokątne, okrągłe, eliptyczne), zbudował niezwykle bogatą i rozczłonkowaną klatkę schodową, która tak chętnie będzie później naśladowana w architekturze pałacowej krajów południowoniemieckich. Elewacja pałacu – bardzo Borrominiowska, płynna, falista, z półkoliście wybiegającym ryzalitem środkowym (il. 11).
Tak więc Guarini, poprzez bliskość Turynu z krajami środkowoeuropejskimi, stał się ogniwem pośrednim w rozpowszechnianiu idei borrominizmu. Ale w tymże Turynie równocześnie zaczynają oddziaływać klasycystyczne wpływy z pobliskiej Francji. Benedetto Alfieri (1700-1767) buduje centralny kościół San Giovanni w Carignano pod Turynem, a Filippo Juvara (1678-1736) w swych późniejszych dziełach staje na pozycjach wyraźnie klasycystycznych (Palazzo Madama).
