Dalsze badania w rejonie Pirenejów francuskich rozszerzyłyby prawdopodobnie granice sztuki mozarabskiej. W Saint-Martin-des-Puits (w départ. Aude niedaleko od La Grasse) możemy wymienić mały, jedno- nawowy kościół z nawą poprzeczną, charakterystyczny dzięki lukom pod- kowiastym (w planie i w elewacji).
Rzeźba. – Monumentalna rzeźba mozarabska, podobnie jak rzeźba Maurów, nie zna przedstawień figuralnych, natomiast kościoły, przynajmniej kościoły z północno-zachodniej Hiszpanii, ozdobione są wspaniałymi kapitelami korynckimi. O ile rozkład liścia akańtu może“być ?j&s dynie wynikiem tradycji wizygockiej, o tyle technika wykonania zdradza Wyraźnie pochodzenie muzułmańskie, jak np. w sciosywaniu kanlówto sowanym w Kordobie do końca X w. Jest to ważny fakt, ponieważ kapitele te mogły służyć za wzór pierwszym rzeźbiarzom romańskim z Leon. Wpływ Kordoby odnajdziemy zresztą na kapitelach należących do budowli architektury niemozarabskiej (Ripoll, Cornela de Llobregat). Łuk podko- wiasty, formuły dekoracyjne Kordoby utrzymują się jako motywy obramień w dziełach o zupełnie innym charakterze (postacie ludzkie i sceny figuralne). Powstaną one w XI w. w pracowniach złotników i rzeźbiarzy w kości słoniowej w Leon. Odnajdziemy je nawet w rzeźbach kamiennych, jak w nadprożu kościoła w S. Genis-des-Fontaines.
Malarstwo. – Zasady te odnajdziemy również w niektórych miniaturach rękopisów, tworzących grupę mozarabską. Najsławniejsze dzieło hiszpańskie wczesnego średniowiecza: Komentarze do Apokalipsy, opracowane w r. 784 w Liebana przez mnicha Beatusa, były przepisywane i ilustrowane przez cztery wieki. Najstarsze zachowane kopie pochodzą z początków X w. i pełne są reminiscencji dekoracji muzułmańskich. Widzimy je mianowicie w Rękopisie Beatusa ze zbiorów Pierpont-Morgana (N. Jork, kolekcja Yates Thomson W Londynie), odnoszonym do r. 928 i sygnowanym przez Magiusa w klasztorze pod wezwaniem Sw. Michała (S. Miguel de Escalada?): w Rękopisie Beatusa, pochodzącym z Madrytu z opactwa Tavara (datowany i sygnowany: rozpoczęty przez Magiusa i zakończony przez Emeteriusa w r. 970), w Beatusie z Valladolid (970), w Be- atusie z Gerony (975, dzieło kobiety malarza, Eude), itp., aż do Beatusa z S. Sever (Paryż, Bibliotheque Nationale, między 1028-1072). Podobnie jest z innymi rękopisami, które wyszły ze skryptoriów w Leon, np. z Biblią św. Izydora z Leon (ukończoną w r. 960). Te rękopisy mozarabskie mają podwójne znaczenie: z jednej strony stanowią najdawniejszy zabytek miniatury arabskiej dochowany do naszych czasów, z drugiej strony służyły one za wzory rzeźbiarzom romańskim i stanowiły najskuteczniejszą propagandę wpływów arabskich w sztuce Zachodu.
