Wielki Meczet zbudowany został w r. 786 przez Abd-er-Rahmana I, był jednak przerabiany i powiększany kilkakrotnie, a zwłaszcza w pierwszej połowie IX w. i w drugiej połowie X w. Istnieje on dotąd, ale część została zamieniona na katedrę chrześcijańską: dziedziniec stanowi obecnie Patio Drzew Pomarańczowych. Sala modlitwy, która początkowo liczyła jedenaście naw, została rozszerzona do dziewiętnastu. Najciekawsze w tej budowli są jednak elementy konstrukcji i dekoracji. Sieć podpór jest bardzo gęsta. Jest to prawdziwy las, złożony z 850 kolumn z granitu i jaspisu, okruchowców zielonych i fioletowych oraz szlachetnych marmurów. Przestrzeń jest podzielona nie tylko wszerz, ale również wzwyż, ponieważ na kapitelach kolumn, które podtrzymują pierwszy rząd łuków, opierają się rozmaite filary podtrzymujące drugi rząd. Wszystkie łuki niższej kondygnacji są podkowiaste, w wyższej kondygnacji kształty łuków są rozmaite (łuk pełny, łuk podkowiasty, łuk wielolistny): czasami dolny i górny krzyżują się w X (gdy nasadę łuku górnej kondygnacji stanowi szczyt łuku dolnej kondygnacji). Klińce, na przemian kamienne i ceglane, stwarzają ciekawe efekty na skutek kontrastu kolorów.
Całość jest kryta drzewem: strop, rzeźbiony i malowany żywymi kolorami, został zastąpiony w r. 1713 lekkimi sklepieniami. Niemniej jednak, podobnie jak w Kairuanie i w Tunisie, niektóre przęsła były już wcześnie kryte kopułami. Najstarsze z nich (962 – 965), na planie ośmioboku z niszami stanowiącymi przejście od kwadratu do ośmiokąta, posiadają sieć krzyżujących się żeber, które są ukoronowaniem wysiłków podjętych w Kairuanie, a zwłaszcza w Tunisie.
