Popiersia. – Sprowadzenie postaci ludzkiej do głowy osadzonej na ramionach stanowi pewną abstrakcję. Celem jej jest ostrzejsze zaznaczenie indywidualności przez wydobycie twarzy na pierwszy plan. To poszukiwanie „charakteru“ stanowi wartość Niccola da Uzzano Donatella i wielu innych wizerunków, często pochodzących od mniej sławnych artystów: Mina da Fiesole (Niccolo Strozzi, Bsrlin), Benedetta da Maiano (Fi- lippo Strozzi, Berlin), a często anonimowych.
Medale. – W okresie Quattrocenta odradza się również inny rodzaj sztuki, zapomniany od czasów Cesarstwa Rzymskiego. Pisanello, do którego twórczości malarskiej powrócimy, jest mistrzem tych małych płaskorzeźb z lanego, a nie kutego brązu. Raz jeszcze występuje tu ścisła prawda obserwacji.
Nagrobek. – Typowi wolno stojącego grobowca średniowiecznego we Florencji przeciwstawia się w drugiej połowie XV w. typ nagrobka przyściennego. W ramach architektonicznych, w których arabeski, plecionki z liści, putti łączą się ze żłobkowanymi pilastrami i antycznymi kapitelami, postać zmarłego spoczywa na wysoko umieszczonym sarkofagu: czasami widać go pomiędzy rozsuwającymi się zasłonami. Ani śladu idei żałobnej: niewielkie postacie o doskonałych proporcjach, posągi cnót, przypominają przeciwnie, że umarły, ostatecznie uwolniony od ziemi i jej twardych konieczności, przeniósł się do świata idealnej harmonii. Jednym z pierwszych przykładów był grobowiec Baltazara Gościa dłuta Michelozza i Donatella (baptysterium florenckie), ale skończone wzory tego typu stanowią grobowce Leonarda Bruni przez Rossellina (1444) i Carla Marsuppi- ni przez Desideria de Settignano (1455) w S. Croce we Florencji.
