W r. 1679 J.-H. Mansart podejmuje budowę trzeciego Wersalu, nie mogąc oczywiście zbyt daleko odejść od programu architektonicznego, ustalonego przez Le Vau. Wyrównuje on fasadę ogrodową zapełniając przerwę przez Galerie des Glaces. Wprowadzając dalej uskok powtarza ten sam układ w elewacji dwóch symetrycznych skrzydeł: północnego i południowego, rozciągając fasadę na ponad 500 m długości. Jego klasycyzm i reakcję wobec sztuki Le Vau lepiej można określić na podstawie Orangerie (1684 – 1686) i Grand Trianon, który zbudowany został w r. 1687 na miejscu Trianon de Porcelaine, barokowej fantazji o dachach pagodowa- tych, murach wyłożonych fajansem niebieskim, żółtym, zielonym. Man- sart musiał być więcej barokowym w pałacu w Marły, ale takie było życzenie króla.
Ludwik XV pod wpływem Gabriela zamierzał ten tak złożony i wiele razy przekształcany w XVII w. pałac zastąpić pałacem zaprojektowanym w całości na nowo i mającym cechy jednej tylko epoki. Zbudowano w końcu tylko skrzydła dziedzińca: jedno w r. 1772, drugie za panowania Ludwika Filipa. Mała, klasyczna kolumnada, znajdująca się w ich zakończeniu, nie daje nam dokładnego pojęcia o tym, czym miało być to dzieło: jest to jedynie niezbyt fortunny dodatek.
Wersal ma wprawdzie część odnowioną, ale będącą zawsze wyrazem najpełniejszym myśli jednego artysty: są to ogrody Le Nôtre:a. Piękna nazwa jardin de Vintelligence, którą im nadano, starczy Za legitymację ich charakteru klasycznego.
Te ogrody a la française, uzupełniające architekturę a la française, są cechą nieporównanej serii pałaców, wśród nich królewskich (Meudon, Saint-Cloud, Choisy), ale przeważnie magnackich od Maisons (Fr. Mansart) i Clagny (J.-H. Mansart) do pięknych rezydencji z wieku XVIII: Ménars (Gabriel), Champs, Champlâtreux itp. Ich wspólną cechą jest tradycyjny, wyniosły dach, trójdzielny podział elewacji, prostota brył, niemal całkowity brak dekoracji zewnętrznej z wyjątkiem dyskretnego przypomnienia porządków klasycznych pośrodku fasady.
