Jeżeli kolor wydaje się przygaszony w malarstwie, trzeba go szukać w sztukach, które utrwalają barwę przez wypalenie: w emalierstwie, witrażu, ceramice. Emalia malowana – technika całkowicie odmienna od emalii komórkowej lub żłobinowej w średniowieczu – rywalizuje z malarstwem olejnym pod względem głębi i blasku kolorów. Reprezentują tę sztukę sławne portrety Leonarda Limousin i mniej ambitne dzieła, jak skrzynki i talerze jego naśladowców – rodzin Pénicaud i Reymond. Przeważnie ograniczają się oni do przerysowywania sławnych sztychów Marcantonia lub Dürera, ale wzbogacają je wspaniałymi kolorami, dzięki technice emalierskiej. Nowa jest również technika witrażowa tego okresu. Od początku wieku XVI przybyły z Niderlandów malarz na szkle – Arnould de la Pointe przyczynia się do rozpowszechnienia w Normandii popularnych motywów dekoracyjnych renesansu włoskiego. Dzieła jego spotykamy na obszarze całej prowincji. Powstają inne szkoły lokalne: w Beauvais działa rodzina Leprince: w Auch – Arnould de Môles: w Paryżu – rodzina Pinaigrier.
Twórczość Bernarda Palissy, który zdobił rzeźbioną dekoracją roślinną półmiski fajansowe (jest to raczej malowana rzeźba niż malarstwo), należy zaliczyć już do baroku. Podziwiamy jego osiągnięcia, jednak technika ta odpowiedniejsza jest przy dekoracji groty np. takiej jak w Tui- leriach (fragmenty w Musée Carnavalet).
