Mudejarowie są to Maurowie pozostali w Hiszpanii chrześcijańskiej po reconquista jako jeńcy lub ludzie wolni. Kraj, długo bardzo tolerancyjny przyznawał im do w. XVI fueros, czyli przywileje w ścisłym znaczeniu tego słowa, a mianowicie odrębny statut. Nie mogą oni być żołnierzami: oddano im rzemiosło i handel, jak również częściowo budownictwo. Ponieważ w VIII w. chrześcijaństwo zaczyna zdobywać ponownie Hiszpanię, już wtedy pojawiają się Mudejarowie. Ale ważną grupę społeczną tworzą oni dopiero po w. XI. Rolę artystyczną odgrywać będą zwłaszcza między XIII a XV w. Architektura ich, istniejąc przez długi okres, zmimiała się analogicznie do przemian występujących w architekturze chrześcijańskiej. Niemniej jednak posiada ona pewne cechy trwałe, odziedziczone po sztuce arabskiej: używanie cegły, stosowanie bardzo różnorodnych łuków, często łuków podkowiastych, zamiłowanie do obfitej dekoracji pokrywającej całą powierzchnię ściany (horror vacui). Dekoracja ta (wykonana w cegle lub stiuku, czasem okładzina fajansowa) jest geometryczna (kratka, romby), roślinna albo wreszcie ułożona z liter arabskich: strop drewniany ma kształt przewróconej łodzi. Szkielet jego tworzy przedziwne skrzyżowanie linii geometrycznych, wzbogacone stalaktytami: odgrywa tu także rolę kolor. Sztuka ta miała tyle uroku dla Hiszpanów, że chrześcijanie wprowadzili ją do swoich kościołów. Niektórzy historycy sztuki uważają ją za narodowy styl hiszpański. Budowle w stylu mudejar spotyka się w całej Hiszpanii (na północy w Calatayud, Terueiu, Tarazonie, Saragossie itd., na zachodzie w Guadalupe w Estremadurze), jednakże w Toledo znajdują się chyba najpiękniejsze jego przykłady. Można tu doskonale śledzi?: ewolucję tego stylu. Jego tendencje dekoracyjne hamuje początkowo w XIII w. względna prostota otaczających budowli gotyckich (synagoga zamieniona na kościół Sta Maria-la-Blanca). Później wpływ ten odgrywa coraz mniejszą rolę (synagoga El Transito, XIV w.) aż do chwili, kiedy równolegle oddziaływanie stylu mudejar i stylu płomienistego stworzy styl izabeliński. Sala kapitularna katedry w Toledo (XV w.), wykonana zresztą wyłącznie przez chrześcijan, zbudowana jest w stylu, który można by nazwać płomienistym mudejar. Bardziej jeszcze uderzające przykłady spotykamy w architekturze świeckiej (pałac książąt Infantado w Guadalajara).
Ponieważ rzemiosło było w rękach Maurów, większość gałęzi rzemiosła artystycznego, a zwłaszcza ceramika późnego średniowiecza, opanowana jest przez styl mudejar. W Walencji przechowano od czasów panowania arabskiego tajemnicę wyrobu fajansów o połysku metalicznym, ale warsztaty Malagi, Majorki czy Sewilli nie ustępują walenckim ani pod względem aktywności, ani poziomu artystycznego.
