Sztuka okresu Omajadów nie jest wyłącznie sztuką monumentalną. Pozostawiła ona prześliczne przedmioty z kości słoniowej prawie wszystkie datowane na podstawie inskrypcji na drugą połowę X w. i początek XI w. Szkatuła z Victoria and Albert Museum została wykonana dla Saidet Allah, jednej z żon Abd-er-Rahmana III (912 – 951): szkatuła z katedry w Pampelunie – dla Abd-el-Melika, w r. 1005. Są one wykonane w płytkim reliefie: główną część rysunku wydobywają głębokie pionowe wyżłobienia: szczegóły są ryte. Wyróżniają się oryginalnymi przedstawieniami figuralnymi (sceny polowań, koncerty, sceny miłosne), ujętymi w ramę arabeski lub wspaniałej dekoracji roślinnej, która stanowi specjalność Andaluzji. Brak ujęcia kompozycji w pasy poziome: ośrodkami podziału są medaliony wielolistne. Te przedmioty z kości słoniowej ukazują się tak nagle, że można by sądzić, iż to pracownia mezopotamska przeniosła się do Hiszpanii, gdyby nie różniły się one bardzo od analogicznych wyrobów wschodniego islamu. Należy raczej przypuszczać, że ich zręczni wykonawcy wyszkolili się na innym materiale, np. na drzewie, jednakże tamte wyroby zaginęły. Natomiast ceramika omajadzka, zwłaszcza pochodząca z Medinat-az-Zahra, jest czysto mezopotamska: pozostałości naczyń, znajdowane tysiącami w czasie wykopalisk, mają białą, lśniącą polewę, motywy ornamentalne malowane zieloną farbą, podobne do pochodzących z Samarra.
