Auguste Renoir (1841 -1919) należał do przedstawicieli impresjonizmu, ponieważ posługiwał się plamą dywizionistyczną i czystymi kolorami. Wykracza on jednak poza ramy kierunku dzięki swemu wrodzonemu romantyzmowi przepojonemu pogańską zmysłowością. Twórczość jego bliższa jest Moneta niż Degasa: jednak bliższa Rubensa i Wat- teau niż Moneta. Sztukę jego przepełnia radość życia, niewiele pozostawiająca miejsca na impresjonistyczny obiektywizm. Zresztą na przestrzeni jego długotrwałej kariery nawet wyraz artystyczny, podobnie jak u Degasa, zmieni się niejednokrotnie. W młodości na kształtowanie się jego twórczości oddziałały raczej wzory muzealne niż obserwacja natury. W Luwrze studiuje on Bouchera i Delacroix (Paryżanki w strojach kobiet algerskich, 1871, transpozycja Kobiet z Algeru Delacroix). Podziwia także Courbeta i Maneta (Kobieta w kąpieli, 1870). Po r. 1874 Renoir uczestniczy w wystawach impresjonistów, przy czym udział jego jest pod względem tematyki bardzo różnorodny: są to pejzaże (Wiosna, ok. 1876: Droga wśród wysokich traw, 1880, Luwr), w których świat staje się zbiorem barwnych plam, podobnie jak u Moneta: pojedyncze postacie ludzkie (Czytająca, 1876) lub sceny zbiorowe (Loża, 1874), wystudiowane często w plenerze (Le Déjeneur des Canottiers, 1871: Bar w Moulin de la Galette, 1876) lub przy sztucznym oświetleniu: feerie odcieni różu i błękitów, należące do najpiękniejszych barwnych fajerwerków malarstwa impresjonistycznego. Ok. r. 1881, po podróży do Wenecji i Algeru, wtedy kiedy Monet rozpoczyna swe słynne serie, Renoir odchodzi od impresjonizmu, porzuca mocne kolory i plamę dywizjonistyczną, a ogranicza się do tradycyjnego tematu Ingresa i Bouchera, do aktu kobiecego. Arcydziełami tego okresu są Kobiety w kąpieli z r. 1886, wspomnienie Łaźni tureckiej Ingresa i Kąpieli nimf Girardona z Wersalu. Kształty stają się określone nie tracąc swego wdzięku i nie nabierając sztywności: paleta artysty ogranicza się do delikatnych tonów, głównie do błękitów (jasnoniebieski, biały lekko zabarwiony błękitem, szarawy: jest to tzw. niebieski okres Renoira): czerwień i róż należą do wyjątków.
Po r. 1885 następuje nowa przemiana: nawrót do impresjonizmu, ale z przewagą ostrych czerwieni. Formy precyzują się jednak w dalszym ciągu: stają się one pełniejsze, mocniej zaznaczone. W Sądzie Parysa (1908, Oslo), w ostatnich Kobietach w kąpieli (1918, Luwr) malowanych w Cagnes, artystę o wiele mocniej pociągają zagadnienia bryły niż światła. W istocie jest to całkowite zerwanie z duchem impresjonizmu. Renoir zakończył życie jako rzeźbiarz. Chory na reumatyzm, nie władając już w pełni rękami, kieruje pracą swych uczniów i przy ich pomocy tworzy w glinie te same pełne i ciężkie formy (Wenus Zwycięska, 1914).
