Podobnie jak Ingresa, tak i nazareńczyków niemieckich należy wiązać , z klasycyzmem. Nazwą tą obejmuje się artystów: Qyerbeeka..?orneliusa, Schadowa, Schnorra von Carolsfeld, osiadłych ok. r. 1812 w Rzymie, żyjących wspólnie na Pincio, w dawnym klasztorze S. IsicTófo, i próbujących zwrócić malarstwo ku. jego początkom. W większości byli to protestanci nawróceni na katolicyzm. PodobmcTjak Ingres odkrywają mistrzów wcześ- niejszych od Rafaela, a zwłaszcza Perugina, jak on lansują hasło ,„naiw- choć rozumieją ją inaczej: „Czystość serca i trochę niedoświad- czénia w rzemiośle artysty“ (Schlegel). Wiara jest szczera, uczucia szlachetne: podjęty wysiłek nie może jednak wyrównać tego niedoświadczenia, nawet programowego, gdyż łączy się z nim całkowity brak uzdolnień malarskich. Ambicją tej grupy było odnowienie techniki fresku,. W r. 1816 ozdabiają willę rzymską konsula pruskiego raar+iMy’apn f ny przez braci, dziś w Berlinie), później Casa Massimi. Są to malowidła bezbarwne, których nie ożywiajiawet mocniejszy wyraz w rysunku. Z cza- sem-Cornelius powrócił do Niemiec i działał w Düsseldorfie i w Monachium, gdzie zapełnił pozbawionymi wszelkiej wartości malowidłami ściany gliptoteki króla Ludwika I.
