Giovan Battista Baccicia (1639-1709) zasłynął niemal wyłącznie jako twórca gigantycznych dekoracji ściennych w kościele II Gesu, nad którymi pracował piętnaście lat (1667- 1682). Są to malowidła dekorujące strop nawy głównej, apsy- dy i wnętrze kopuły – o powierzchni dwukrotnie większej niż strop Kaplicy Sykstyńskiej. Freski Baccicii, iluzjoni- styczne w formie a kontrreformacyjne w treści, są właśnie objawem tego malarstwa, o którym można powiedzieć, że „tworzyło świat nieziemski, fantastyczny, świat unoszących się w powietrzu świętych, aniołów i Boga”.
Z legionów naśladowców i kontynuatorów Cortony bezsprzecznie najciekawszą indywidualnością twórczą był jezuita Andrea del Pozzo (1642-1709). Ten Piemontczyk z Turynu był nie tylko malarzem, ale również scenografem, architektem i autorem głośnej pracy o perspektywie w malarstwie i architekturze (Perspectiva pictorum et architectorum…, t. 1 – 1693, t. 2 – 1698), co miało wielki wpływ na jego twórczość jako malarza fresków.
Ponieważ malowidła freskowe Pozza mają w sobie wiele efektów scenograficznych, trzeba tu zaznaczyć, iż jego koncepcje architektury teatru, a w szczególności sceny, miały znaczenie przełomowe i wpłynęły zasadniczo na wygląd wnętrz teatralnych XVIII w. Jako malarz fresków, na terenie Włoch wykonał polichromię kościoła San Francesco w Mondovii (1676-1678), a następnie kościoła San Ignazio w Rzymie (1685-1689). To drugie dzieło zyskało mu sławę światową, a odznacza się nowatorskimi pomysłami w zakresie iluzjoniz- mu, związanymi na zawsze z nazwiskiem tego oryginalnego artysty.
