Sztuka angielska dąży w różnych kierunkach. W w. XVII-XVIII tworzy najbardziej klasyczną architekturę europejską, w wieku XVIII szkołę malarską, która przejęła spuściznę kolorystyczną Rubensa, ale stosuje ją do zupełnie odmiennych założeń.
Nie bez racji angielscy historycy sztuki rozciągają na trzy wieki okres renesansu: w Anglii bowiem architektura XVI w. rozwija się dalej bez śladu naleciałości baroku. Być może nawet, że klasycyzm zaczyna się na dobre stosunkowo późno, z Inigo Jonesem (1573 – 1652), zwolennikiem Witruwiusza i Palladia, który kładzie kres niemieckim dziecinnadom, jakich pełen był styl elżbietański. Inigo Jones odgrywa w Anglii podobną rolę, jak wiek wcześniej Philibert Delorme we Francji i Herrera w Hiszpanii. Projekt jego na White Hall ma rozmach godny Escorialu. Pierwsza rewolucja pozwoliła mu zrealizować z tego projektu jedynie salę bankietową, gdzie przypomina sobie Jones uroczystą manierę Palladia i jego pałac Thiene w Vicenzy. By je udekorować zwrócono się do Rubensa, o czym była już mowa. Ale za to w małym kościele Sw. Pawła w Covent Garden w Londynie (1639) Inigo Jones nawraca do zaczerpniętej z Witruwiusza idei świątyni etruskiej w czasie, gdy Bernini kończy bazylikę Św. Piotra w Rzymie w całym jej barokowym przepychu.
Wielki pożar londyńskiej City w r. 1666 dostarcza Chr. Wrenowi (1632 – 1723) okazji, jaka na szczęście nieczęsto się zdarza, a do której artysta dorósł. Jego plan rekonstrukcji miasta został zrealizowany ze znacznymi odchyleniami: za to zostały mu do rekonstrukcji 54 kościoły z katedrą Sw. Pawła na czele, nie mówiąc o budynkach świeckich. Kopuła katedry londyńskiej, o podwójnym bębnie, jest poprzedniczką paryskiej kopuły Inwalidów: jej fasada dwuwieżowa o dwóch kondygnacjach por- tyków zapowiada układ paryskiego kościoła S. Sulpice. Jeśli chodzi o małe kościoły, to tworzą one zespół jedyny w swym rodzaju, dzięki różnorodnym i zręcznym rozwiązaniom planu: ich Wieże z iglicami (S. Mary-Bow, S. Bride) są jedynymi, w których łączy się bez zgrzytów klasycyzm ze strzelistością. The monument jest jedną z pierwszych kolumn – pomników wzniesionych w Europie od czasów starożytnych i to jedną z najpiękniejszych. Poza City przekształcony przez Wrena Hampton-Court jest mniej uroczysty niż Wersal, lecz, być może, przyjemniejszy i wygodniejszy. Sheldonian Theater w Oxfordzie, Queens House w Greenwich są dziełami, w których architektura nie zadowala się szlachetnym pozorem: są one przestudiowane w każdym szczególe wnętrza.
