przeglądanie Kategoria
Edukacja
Malarstwo sieneńskie
Siena. W tym toskańskim mieście rywalizującym z Florencją rozwój przebiega zupełnie odmiennie: istnieje tu nieprzerwana ciągłość od Duccia di Buoninsegna (przed 1260-1319), ściśle związanego ze sztuką Ducenta, aż do połowy XV w. Wpływy obce i wewnętrzne przemiany nie rozbijają jednolitości stylu. Ten sam charakter łagodny i nieco manieryczny…
Czytaj więcej...
Forma sztuki Rembrandta
Rembrandt przestał być malarzem modnym. Zamówienia maleją, a wraz z nimi dochody. Artysta żyje ze swą służącą Hen- drickje Stoffels, którą przyjął, by prowadziła mu gospodarstwo i wychowała małego syna - Tytusa. Bez wątpienia zastrzeżenie w testamencie Saskii powstrzymywało Rembrandta od nadania temu związkowi charakteru legalnego małżeństwa. W…
Czytaj więcej...
Ghirlandajo i Botticelli – dalszy opis
Botticelli pod wieloma względami stanowi przeciwieństwo innych mistrzów szkoły florenckiej. Nie był on wielkim malarzem fresków i sława jego opiera się głównie na obrazach sztalugowych. Nie jest ani naturalistą, ani mistrzem perspektywy. Interesuje go bardziej rysunek niż bryła: ale nawet w rysunku mniej istotne jest określenie przedmiotu niż…
Czytaj więcej...
UCIECZKA W PRZESZŁOŚĆ CZ. II
Wszystkie te elementy doprowadzają do zmiany stylu w sztuce francuskiej za panowania Ludwika XVI. Przedsmak tego daje nam już słynna Supplication aux orfevres Cochina (1754) i wydawnictwo Recueil d’antiquités égiptiennes, étrusques, grecques, romaines (1752 -1757) hrabiego de Caylus. Ale choć żar już płonie, brak jest jeszcze paliwa. Dostarczają…
Czytaj więcej...
Alessandro Algardi – styl twórczości
Postacią najbardziej oryginalną, stanowiącą poniekąd przeciwieństwo Berniniego, był Alessandro Algardi (1602-1654). Nazywa się go niekiedy klasycystą, ale chyba niesłusznie: termin ten ma swoje źródło w tym, że Algardi nie poddaje się tendencjom baroku, że jego dynamizmowi przeciwstawia statykę, nerwowości - spokój, żywiołowej ekspresji - rys…
Czytaj więcej...
Prusy – architektura cz. II
W roku 1699 powierzono mu kierownictwo budowy Zamku Elektorskiego (później Królewskiego) w Berlinie. Schlüter zaprojektował wielki, masywny gmach, którego monotonii nie przerywają nawet dwa pseudoportyki czterokolumnowe elewacji frontowej (o kolumnach tych powiedziano, że „stoją w przepisowym odstępie, jak żołnierze na warcie”). Bardziej udany…
Czytaj więcej...
AZJA MNIEJSZA I JEJ ARCHITEKTURA CZ. II
Dziedżina archeologii chrześcijańskiej w Algerze i Tunisie wzbogaca się ustawicznie. W Orleansville znajduje się najstarszy kościół afrykański o ustalonej dacie (325). Głównym ośrodkiem była Kartagina: z licznych jej bazylik rozpoznano obecnie kilka, mianowicie bazylikę Damus- el-Karita, bazylikę Św. Cypriana, Basilica Maiorum. W starych miastach…
Czytaj więcej...
RZEŹBA XV w. – KONTYNUACJA
Trzej mistrzowie pierwszej połowy wieku XV to dwaj florentyńczy- cy: Ghiberti i Donatello oraz sieneńczyk Jacopo della Quercia. Ghiberti (1378-1455) pracuje wyłącznie w brązie. Był zwycięzcą w konkursie na drzwi baptysterium florenckiego w r. 1401. Wykonując pierwsze drzwi pozostaje wierny średniowiecznym zasadom, przestrzegając podporządkowania…
Czytaj więcej...
ODBICIE ŻYCIA CODZIENNEGO W MALARSTWIE CZ. II
Nieco inne środowisko obsługiwał Pieter de Hooch (ok. 1630-- ok. 1677), a więc co innego widział w domach mieszczańskich. Były to najcodzienniejsze zajęcia średniozamożnej rodziny (Kobieta czytająca książkę pod oknem, Rodzina zgromadzona przy stole, Matka wręczająca córeczce dzbanek z mlekiem, Mężczyźni grający w karty). Hooch bardzo dba o realia:…
Czytaj więcej...
Wygląd rzeźb w wieku XV
Jacopo della Quercia (1374-1438), o parę lat starszy, dotąd nie uzyskał w historii sztuki właściwego miejsca w rzędzie artystów swej epoki - najwybitniejszego. Przyczyną tego jest, być może, złożoność jego talentu, trudności z umieszczeniem go w ramach jakiegoś kierunku. Na grobowcu Ilarii del Caretto (ok. 1406-1407, katedra w Lukce) postać…
Czytaj więcej...