Nad nawą wznosi się potężny bęben na rzucie rozety o sześciu mocno wypukłych płatach. W bęben ten wtopiona jest płaska czasza kopuły, z której wyrasta sześcioboczna latarnia z wklęsłymi (dla kontrastu) niszami okiennymi: na szczycie kopuły latami żelazna spirala w kształcie śruby. Fasada dwu- kondygnacjowa, zwieńczona attyką, wklęsła, zamykająca placyk linią półkolistą. Kiedy się stoi na tym placyku, odnosi się nieprzeparte wrażenie jego teatralności, jakby się znajdowało na scenie opery barokowej: skrzydła loggiowe tworzą dekoracje boczne, a kościół – prospekt teatralny (il. 9).
Jeszcze większa teatralność, niewątpliwie zamierzona, występuje we wnętrzu świątyni (il. 7). Wnęka środkowa, obudowana pilastrami, z głęboką niszą ołtarzową, robi wrażenie sceny, a podobieństwo nawy do widowni potęgują loże boczne pierwszego piętra, wtopione w ściany. Wszystko mocno rozjaśnione dzięki licznym oknom, które wydobywają żółtość pila- strów, biel czaszy kopułowej, zieleń inkrustacji i złoto detali architektonicznych. Jest to niewątpliwie najoryginalniejsze dzieło Borrominiego.
Z pozostałych dzieł tego artysty należy jeszcze wymienić kościół przy Kolegium Propagandy Wiary (Collegio di Propaganda Fide) o dość dziwacznej siedmioosiowej fasadzie oraz dzwonnicę przy kościele San Andrea delle Fratte, z wysokim cokołem otoczonym kolumnami, na którym wznosi się rodzaj kolistej świątyńki zwieńczonej balustradą i bardzo pretensjonalnym hełmem. Żaden jednak z tych obiektów nie wytrzymuje porównania z tak przemyślanymi dziełami, jak San Carlo czy San Ivo.
