Powiększanie się powierzchni okien i podwyższanie naw narzuciło wkrótce nowe wymagania: witraż przybiera wygląd bardziej złożony. Medaliony, połączone czasami w rozetę lub tworzące owale, stanowią kompozycje czytelniejsze na odległość: obrzeżenia dekoracyjne zanikają powoli, wymiary postaci wzrastają w miarę powiększania się okien. Zmienia się zwłaszcza koloryt: błękit zaciemnia się: w tle kontrastuje on z czerwienią, co w wyniku daje fioletowe światło.
Podobnie jak w XII w. S. Denis, w XIII Chartres posiada najważniejszą pracownię. Katedra ta, która odegrała tak wielką rolę we wszystkich dziedzinach sztuki, posiada nie mniej jak 146 okien (w prezbiterium i w na- wie głównej), datowanych z pewną ścisłością (1205-1240). Witraże dolnych okien składają się z wielu medalionów: w górnych oknach występują pojedyncze figury, zajmujące całą powierzchnię otworu. Stylowo wiążą się one z witrażami z S. Denis: ogniwa pośrednie, jak np. witraże z paryskiej Notre-Dame, niestety zaginęły. Styl witraży z Chartres rozpowszechnia się w całej Francji północnej i w dorzeczu Loary (Rouen, ok. 1230: Sens, ok. 1220: Bourges, po 1225: Tours: Le Mans, obejście) czy to dzięki sprowadzaniu witraży wykonanych w Chartres, czy też dzięki pracowniom lokalnym, zakładanym przez mistrzów z Chartres. Podobne przykłady napotykamy w Anglii w Trinity Chapel w Canterbury (ok. 1225) – jest to najpiękniejszy zespół angielski- i w katedrze w Lincoln (północne ramię transeptu). Czysto angielskie pracownie (York, Salisbury, Peterbo- rough) tworzą w podobnym duchu. W katedrze w Lyonie (ok. 1220) występuje styl bardziej archaizujący, podczas gdy ikonografia jast inspirowana wzorami bizantyńskimi.
