Rzeźba katedry paryskiej ucierpiała więcej niż wszystkie inne w XVIII w. i w czasie rewolucji francuskiej. Prawie wszystkie wielkie posągi zostały uzupełnione w epoce romantyzmu. Całość jest zresztą pod względem ilościowym dużo szczuplejsza niż w Chartres. Jedynie główna fasada posiadała trzy portale. Prawy portal (św. Anny) został wykonany w latach 1230-1240, w większości z części powstałych dawniej. Tympanon z XII w. (ok. r. 1170) użyty został ponownie, ponieważ mieściły się w nim portrety dwóch fundatorów katedry: króla Ludwika VII i biskupa Maurycego de Sully, umieszczone po dwu stronach Marii na majestacie. Tympanon ten został powiązany tematycznie z późniejszym od niego nadprożem (przedstawiającym sceny z życia Marii i dzieciństwa Jezusa). Na portalu środkowym przedstawione są sceny Sądu ostatecznego: powstał on w latach 1220 – 1230 i spośród wsizystkich trzech jest najbardziej przekształcony. Na lewym portalu (ok. 1210 – 1220), przeciwnie, zachował się dawny tympanon, poświęcony, podobnie jak w Senlis, gloryfikacji Marii, jednak w odmiennym układzie: sceny Zaśnięcia i Wniebowzięcia połączone są w jedno: całość jest bardziej zwarta i wykazuje więcej pomysłowości niż w Senlis lub w Chartres, nie wywiera jednak wrażenia silniejszego niż tamte przedstawienia.
Fasady boczne są późniejsze (pochodzą z drugiej połowy XIII w.) i posiadają dużo mniejsze znaczenie, są jednak również bardzo piękne. Były one zresztą dawniej zasłonięte z lewej strony przez budynki klasztorne, z prawej – przez pałac arcybiskupi. Fasada północna (lewa) posiada dwa wejścia nierównej wielkości i nie przeciwstawione sobie. Większe otwiera się bezpośrednio na naytfę poprzeczną: jest ono poświęcone N. P. Marii i tympanon ukazuje, obok scen z dzieciństwa Chrystusa, jeden z najsławniejszych cudów – cud diakona Teofila. Madonna na filarze środkowym (ok. 1260), poważna, dostojna i potężna, stanowi chyba najpiękniejszą rzeźbę katedry i jedno z najdoskonalszych przedstawień Marii, jakie pozostawił nam wiek XIII. Na małym wejściu, umieszczonym nieco dalej w kierunku absydy (tzw. Porte Rouge, ok. r. 1260), widnieje ponownie scena Koronacji. Po stronie południowej mieści się tylko jeden portal, poświęcony św. Szczepanowi ,(po r. 1257), którego męczeństwo opowiedziane jest z większą dozą malowniczości niż uczucia. Sztuka powraca bardzo szybko z nieba na ziemię.
