Lavedan: Historia sztuki kątów o łukowatych bokach, czteroliści, rybich pęcherzy, w których zaznacza się ciągły kontrast linii krzywych. Lepsza jest nazwa: styl ozdobny, gdyż równocześnie i sklepienia dzielą się na szereg coraz mniejszych pól i stają się ciężsize: dodatkowe żebra sklepienne występują już w r. 1233 w nawie głównej w Lincoln, ale później nastąpią jeszcze dalej idące podziały. Ta tendencja do ukrycia rysunku sklepienia w grze linii dekoracyjnych, którą we Francji zauważymy dopiero w XV w., w Anglii występuje w pełni w początkach XIV w., za panowania Edwarda III. Arcydziełami stylu ozdobnego są: katedra w Lichfield, nawa główna katedry w York, prezbiterium w Exeter i skrzyżowanie naw (oktogon) w Ely. Ponadto często dodaje się elementy architektoniczne nowego stylu do budowli wcześniejszych, np. w kapitularzach.
Rzeźba rozwija się w tym samym kierunku. Dochodzi ona bardzo szybko do powikłania i pomnożenia pól dekoracyjnych. Naśladowaniu wzorów francuskich zawdzięcza Anglia jedynie parę portali z rzeźbionymi tympanonami i posągami po bokach. Najpiękniejsze z nich znajdują się w katedrach w Rochester i Lincoln (Sąd ostateczny, druga połowa w. XIII). Ale istotna oryginalność monumentalnej rzeźby angielskiej polega na całkowitym pokryciu fasady rzeźbami, umieszczonymi w arkadkach. Kilka poziomych rzędów takich arkadek osłania fasadę jakby wielkim ekranem (sculpture screen). Nie jest bynajmniej pewne, że należy w tym upatrywać naśladowanie fasad w Poitou z XII w., tzn. kontynentalnej prowincji Plantagenetów, ponieważ nie ma zbieżności historycznej między tymi faktami. Przeciwnie, pomnożenie dekoracji idzie w parze z komplikowaniem się linii architektonicznych.
