Jacopo della Quercia (1374-1438), o parę lat starszy, dotąd nie uzyskał w historii sztuki właściwego miejsca w rzędzie artystów swej epoki – najwybitniejszego. Przyczyną tego jest, być może, złożoność jego talentu, trudności z umieszczeniem go w ramach jakiegoś kierunku. Na grobowcu Ilarii del Caretto (ok. 1406-1407, katedra w Lukce) postać zmarłej w najczystszym stylu gotyckim spoczywa na sarkofagu, którego boki ozdobione są fryzem przedstawiającym putti: dzieło to jest zadziwiające także i ze względu na datę powstania. Ale najważniejszą jego pracą jest dekoracja głównego portalu kościoła S. Petronio w Bolonii, dokąd Jacopo został wezwany ok. r. 1430. Występuje tu z jednej strony brak wszelkiej chęci idealizowania postaci, brak wszelkiego kanonu proporcji ciała, z drugiej strony poczucie tragizmu, wielka ilość nagich postaci, uproszczenie wszystkich szczegółów, cechy wiążące sztukę della Quercia z twórczością Michała Anioła.
Kontrasty te rozwijają się w drugiej połowie wieku. Artysta najbardziej znany w tym okresie, Andrea Verrocchio (1435-1488), rzeźbiarz i malarz, jest kontynuatorem Donatella. Przedstawia on również Dawida i stylizuje jego chudość: jego Colleone (Wenecja) stanowi odpowiednik Gattamelaty. Dynastia artystyczna della Robbia, zaczynająca się od Lu- ca, kontynuowana przez Andrea i Giovanniego, rozpowszechnia w tanim materiale – terakocie, realizm potoczny w sposób bardzo wdzięczny (dzieci w powijakach z Ospedale degli Innocenti we Florencji). Rozpatrzenie’raczej niektórych rodzajów rzeźby niż dzieł poszczególnych artystów lepiej uwypukli tendencje rozwojowe. Istnieją trzy rodzaje rzeźby, za pośrednictwem których artyści włoscy narzucają swą twórczość Europie.
